XXL.

In mijn hoofd zat een tas.  Een grote tas.  Om veel in mee te sleuren als we binnenkort het vliegtuig op stappen.  Een tas die dus makkelijk mee kan op dat vliegtuig en waar het hoogstnoodzakelijke entertaingerief in kwijt kan om mezelf en de rest van het gezin mee bezig te houden.  Maar ook mijn handtas moet erbij, zodat ik niet met twee tassen hoef te sleuren, dat lange eind naar de gate.  En in het vliegtuig moet de tas makkelijk weg te stoppen zijn, zich van vorm aanpassend aan de schaarse plek die er voor voorzien zal zijn.
In mijn hoofd had de tas ook een rits, zodat niet opeens, op datzelfde vliegtuig, mijn hele hebben en houden wordt omgekieperd over het gangpad.  Het wordt sowieso al een hele onderneming, dus dat kan ik dan echt wel missen.

Omdat wij met zes zijn, moest de tas groot zijn.  En stevig genoeg om een reis heen en terug te doorstaan met getrek van hier en ginder.  Een tas die ik in mijn hand kan houden zonder dat die over de grond sleurt, maar die ik ook met gemak over mijn schouder kan dragen, en mijn twee handen vrij heb om tenminste twee van de vier kinderen bij de hand te kunnen nemen.





Dit werd het dus.  Hij voldoet aan al mijn vereisten: heel groot, soepel en stevig, makkelijk draagbaar en een rits.  En hoewel ik tijdens het maken meermaals heb gevloekt (mijn machientje kon niet altijd de dikte van de stof aan), en ik nadat hij was gemaakt de tas even weg had gezet omdat ik er voorlopig genoeg van had, ben ik nu klaar om hem graag te zien.  Hij is gewoon geworden zoals hij in mijn hoofd zat, de tas.  En ja hoor, hij mag mee, op ons eerste gezinsvliegavontuur!